<a href="http://www.eanagnostis.gr/2013/02/ebook-week-diavase-evdomada-2013.html" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgHnWwkC6cD8cr068bArXvSFK43pfANSnW1CGrM3Jg3rtnaOHovkohObsKQpAG9DrP_SQMmObogE2vVQjQvB8zrlk181iQZZtsIRKXHLk3r4uR8T63xYrVf6-bJfVgHWtny1wZXmQoDuD0/s300/300x250.jpg" width="300" /></a>

Παιδί

Αντίκρυσα στο βλέμμα σου την άνοιξη
μικρέ άγνωστε κόσμε...

Καθρέφτισε η ματιά σου πράσινο.

Η ευτυχία σου, η καθαρότητά σου...
Ζήλεψα τη ξεγνοιασιά σου...ζήλεψα.

Αναρωτήθηκα και γω, γιατί;

Γιατί η δειλία πήρε απ' τη θωριά μου όλα όσα μου άνηκαν...

Οι ελπίδες μου,
η ευτυχία σου...

Σα να μη γνώρισες ποτέ το σήμερα.
Σα να μη σ' ένοιαζε καν να το μάθεις...

Αποκάλυψη

Με γέλασε σα θάλασσα η άκρη η αχνοφαίνουσα του βουνού σου.

Λαχτάρα!

Σημαντική προϋπόθεση να γεμίσει η ματιά μου φως!

νιώθω τότε την ένταση και οι αισθήσεις μου είναι έτοιμες ν' αρπάξουν και τη παραμικρή σου πρόκληση...

Δοκίμασέ με! ...σε παρακάλεσα...

Πότε δεν είναι αργά...

Να ανατρέχεις στη μνήμη σου
στη λήθη σου
στη φαντασία...
Ν' ανασύρεις απ' τους νευρώνες του μυαλού σου
θέες αθέατες
Να φυσάς στο χαρτί
με ζωηρές ξύλινες γραμμές
ηλιοβασιλέματα στο "δε ξέρω που".

Όνειρο;
Προσδοκία;
Ανεκπλήρωτες υποσχέσεις στον εαυτό σου;
Τίποτα ή και όλα.

Επίπλαστες ομορφιές ' έναν κόσμο σκληρό,
σε μια ζωή απαιτητική.
Μια άχρωμη, αχρωμάτιστη, ασπρόμαυρη αλήθεια.
Πραγματικότητα σουρεαλιστική, γκροτέσκα.

Αρπάξου απ' τις προεκτάσεις της... κρατήσου!
Ανοίξου! Εκφράσου!

"Αξόδευτη αγάπη", φιμωμένα αισθήματα,
καταπιεσμένη δημιουργικότητα.

...πόσο νεκρός υπήρξα τελικά;

Δευτέρα Παρουσία

Στάθηκα μέρα με το δέρμα υγρό, κάτω από ήλιο συννεφιασμένο.
Γύρισα το βλέμμα σε αχρονία και μου αποκαλύφθηκε το μεγαλείο του...
Μονάχα ο ουρανός υπήρχε με τ'ασημιά του και τα γκρι...
Αχτίδες λυτρωτικές, της δευτέρας παρουσίας του - για σήμερα - προμήνυμα...

“Όταν ένα αστέρι πέφτει εύχομαι ...........”

...να μπορούσα να βρίσκομαι, όπως κι εκείνο, στο αντίκρυ του κόσμου.. να ανακαλύπτω στα σύντομο φευγιό, με γλυκιά ανακούφιση, πως στα μάτια των ανθρώπων μπορεί ακόμη να ζωγραφίζεται ζωηρή και πανέμορφη η ελπίδα...

Χθες

Μύρισε αίμα.
Στον αέρα φόβος.
Μούσκεψαν τα σεντόνια σου αγωνία...
Στις γωνιές του δρόμου στήνουν καρτέρι άγνωστες σκιές.
Το βλέμμα σου χαμένο στην καχυποψία,
Στο λαιμό αισθάνεσαι σφιχτές θηλιές...
Λιγάκι μονάχα η μέρα αρωγός....